วันที่: 15 กุมภาพันธ์ 2554, 8:48
หัวเรื่อง: บันทึกการเรียนรู้แห่งชีวิต- แบ่งปันความซาบซึ้งใจ "เวลาแห่งการให้ เป็นเวลาแห่งการรับ" ของขวัญวันแห่งความรักให้สมาชิกชีวิตสิกขา
ถึง: jivitasikkha <jivitasikkha@gmail.com>
เรียน สมาชิกเครือข่ายชีวิตสิกขา
ชีวิตที่ต้องเรียนรู้ ตราบที่ยังมีชีวิต - เราสามารถค้นพบความจริงในชีวิตในทุกคำพูด การกระทำของเราเองและผู้คนรอบข้าง ในเวลาปัจจุบันที่เราเปิดโอกาสให้เรา ได้เปิดหัวใจ การรับฟังเสียงภายในของเราและผู้คนรอบข้าง
บันทึกการเรียนรู้แห่งชีวิต
แบ่งปันความซาบซึ้งใจ จากบทความงดงามของจิตใจที่ได้ผ่านเลนส์ใจ มูลค่าที่ไม่สามารถซื้อได้เงินทอง จากจิตอาสา ที่ได้รับจากกิจกรรมละครหุ่นมือ ทุกวันเสาร์ที่สองของเดือน ----------------------------------------------------------------------------
จาก http://www.tamboon.net/articles/giving-receiving/
เวลาแห่งการให้ เป็นเวลาแห่งการรับ
0 commentsPosted by โชคดีที่เกิดมา on 13 กุมภาพันธ์ 2011 in featured stories, บทความ | 0 comments
สวัสดีครับทุกท่าน
วันเสาร์ที่ผ่านมาเป็นอีกวันแห่งการใช้เวลาที่มีอันน้อยนิดอย่างมีคุณค่า ทั้งต่อตนเองและผู้อื่น วันนี้ผมขอเล่าความรู้สึกเมื่อได้ไป เป็นอาสานำความสุขที่สถาบันสุขภาพเด็กแห่งชาติมหาราชินี หรือโรงพยาบาลเด็ก ซึ่งจะเป็นชื่อที่พวกเราคุ้นเคยกันมากกว่า
วันเสาร์ที่ผ่านมามิใช่วันแรกที่ผมได้ไปร่วมกิจกรรมจิตอาสาที่โรงพยาบาล เด็กแห่งนี้ ทุกครั้งที่ไป เวลาเพียงแค่ครั้งละ สองถึงสามชั่วโมง แต่ผมได้เรียนรู้อย่างมากมาย มากกว่าการอ่านหนังสือเล่มไหนๆ เพราะผมได้เรียนรู้จากความบริสุทธิ์ของเด็กๆ ที่ป่วยแต่กาย แต่ใจของเขานั้นไม่ป่วยไปด้วย
เด็กๆ คงความบริสุทธิ์ในหัวใจเอาไว้อย่างสวยงาม เสียงหัวเราะที่ไร้การเสแสร้ง คำพูดที่รังสรรค์ออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ เป็นสิ่งไม่ได้พบเจอบ่อยนักในสังคมของผู้ใหญ่ โดยเฉพาะผู้ใหญ่ในเมืองใหญ่แห่งนี้
เด็กๆ เรียนรู้ที่จะต่อสู้กับความป่วยไข้ทางกายได้อย่างอัศจรรย์
“ตอนหนูโดนฉีดยา หนูเจ็บไหม?”
“ตอนแรกๆ ก็เจ็บ แต่เดี๋ยวนี้ไม่เจ็บแล้ว”
“อะไรทำให้หนูไม่เจ็บแล้วละค่ะ”
“เพราะหนู มีคุณพ่อคุณแม่เคียงข้างตลอดมา คุณพ่อคุณแม่รักหนู และให้กำลังใจหนู แต่ตอนนี้คุณพ่อหนูเสียไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร เพราะคุณพ่อบอกว่า หนูจะอยู่ในใจคุณพ่อ และคุณพ่อจะอยู่ในใจหนูตลอดไป…”
ซาบซึ้งกินใจยิ่งนัก น้ำตาแห่งความปิติขึ้นมาเอ่อ และทำให้ผมมองเห็นชัดเจนว่า “ความอบอุ่น ความรักและเอาใจใส่จากคุณพ่อคุณแม่นั้น สำคัญที่สุด” สำคัญ ในทุกช่วงเวลาของเด็ก โดยเฉพาะช่วงที่เขาต้องทุกข์ทรมานทั้งทางกายและทางใจ เช่นการเจ็บไข้ได้ป่วยนี้ และแม้ว่าเขาจะโตขึ้น ความรู้สึกที่ชัดเจนเช่นนี้จะอยู่กับเขาไปตลอดชีวิต
คุณพ่อคุณแม่ที่รักทุกท่านจงเลี้ยงดูลูกของคุณด้วยหัวใจ ให้ใจกับเขา ดูแลเขาในปัจจุบันขณะ อย่าดูแลเขาด้วยวัตถุสิ่งของ เพราะผมเชื่อว่า มันมีค่าน้อยกว่าเวลาและหัวใจที่คุณพ่อคุณแม่มีให้กับลูกอย่างเปรียบกันไม่ ได้
การได้ใช้เวลาร่วมกันทั้งในยามทุกข์และสุข การได้ดูแลซึ่งกันและกันในยามมีชีวิตอยู่นี้ นับเป็นสิ่งประเสริฐที่บุคคลที่รักกันพึงทำให้กัน มิใช่รอให้อีกฝ่ายหนึ่งได้ล่วงลับไปเสียก่อน
เราจึงต้องถามตนเองเสมอว่า เวลาแห่งชีวิตที่กำลังหมดไปนั้น เราได้ใช้กับบุคคลที่ควรใช้หรือไม่
อ่านมาถึงตรงนี้ หลายท่านอาจจะสงสัยว่า ผมไปทำอะไรที่นั่น?
ครึ่งวันในหนึ่งเดือน เป็นเวลาที่ทีมจิตอาสามาช่วยบำบัดทุกขเวทนาทางกายให้กับน้องๆ โดยการทำกิจกรรมต่างๆ เช่น ศิลปะบำบัด การแสดงละครหุ่นมือ การใช้ดนตรีบำบัด และเปิดโอกาสให้น้องๆ ได้แสดงความรู้สึกต่างๆ ที่เขามีออกมา เป็นต้น
เสียงหัวเราะที่ผ่านออกมาจากหัวใจที่เปี่ยมสุข ในช่วงเวลาไม่กี่ชั่วโมงนั้น อาจเป็นเวลาดีๆ ที่น้องๆ ไม่เคยได้ อาจเป็นเวลาดีๆ ที่น้องๆ ได้ลืมความเจ็บปวดทางกายและใส่เสียงหัวเราะเข้าไปแทน
อาจเป็นเวลาดีๆ ที่น้องๆ จะได้เห็นมุมมองใหม่ๆ จากการทำกิจกรรมที่สร้างสรรค์
หลายครั้งกลับเป็นทีมจิตอาสา ที่ได้กลายเป็นผู้รับ เราได้เปล่งเสียงหัวเราะที่มาจากการได้เห็นได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่เรียกว่า “ไร้เดียงสา” จากเด็กๆ
เราได้ฝึกใช้จินตนาการที่ถูกปิดกั้นจากการใช้ชีวิตประจำวันที่ยุ่งเหยิงและซับซ้อน
เราได้เข้าใจว่า สิ่งใดหนอ คือสิ่งสำคัญกันแน่ในชีวิต อย่างน้อยเราได้เข้าใจว่า เรามีความสุขที่ได้เป็นผู้ให้โดยไม่ต้องหวังผล เราเรียนรู้ที่จะสร้างความเมตตาขึ้นในหัวใจเรา และนั่นเราได้กลายเป็นผู้รับ รับในสิ่งที่เงินทองหาซื้อไม่ได้ เป็นคะแนนอันมีค่าของชีวิต ที่จะนำให้ชีวิตดำเนินต่อไปอย่างมีความสุข
“ชีวิตนี้น้อยนัก แต่ชีวิตนี้สำคัญนัก” (จาก พระราชนิพนธ์ สมเด็จพระสังฆราชฯ) เราเป็นผู้เลือกเส้นทางเดินของเรา ความจริงคือ ชีวิตของผมได้ดำเนินผ่านมาแล้วหนึ่งหมื่นสามพันกว่าวัน แต่ผมไม่รู้อนาคต และไม่รู้ว่า วันพรุ่งนี้กับชาติหน้า อะไรจะมาถึงก่อนกัน แต่สิ่งที่รู้แน่คือ ใจผมอยู่กับทุกช่วงวินาทีที่ดำเนินไป และขอดำเนินไปอย่างมีสติ และยังประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านตลอดไป
เพื่อนๆ พี่น้องคนไหนสนใจอยากมอบความรักและความเมตตา โดยการร่วมทำกิจกรรมอาสาต่างๆ เช่น แสดงละครหุ่น มาทำหุ่นให้มีชีวิต พร้อมดึงจินตนาการของคุณออกมา หรือจะมาช่วยกันสร้างหุ่นมือ (ดูภาพประกอบด้านล่าง) หรืองานศิลปะต่างๆ หรือหากคุณมีความสามารถในด้านอื่นๆ ก็ติดต่อผมมาได้ครับ หรือเข้าไปดูข่าวกิจกรรมต่างๆ ได้ที่ทำบุญดอทเนต http://www.tamboon.net หรือที่ชีวิตสิกขา http://www.jivit.net
ขอให้ทุกท่านจงดำเนินชีวิตไปพบกับความสุขแท้ครับ
บุญอื่นๆ ที่คุณอาจสนใจ:
หมายเหตุ
http://jivit.net
ร่วมเป็นแฟนคลับกับชีวิตสิกขาลัย ในเครือข่ายชีวิตสิกขาได้ที่
http://www.facebook.com/pages/Jivita-Sikkhalay-Club/324767881811?v=wall
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น